Dying Depressive December

เป็นช่วงเวลาที่ไม่ดีเลยสำหรับผม

หรือไม่อาจต้องพูดว่าช่วงเวลาไม่ดีนี้มันดำเนินผ่านมาได้สักระยะใหญ่ ๆ จากตั้งแต่ช่วงเดือนมกราคมที่ผ่านมา จวงจนมาถึง ณ วันที่ 1 ธันวาคม หรือเดือนสุดท้ายของ ปี 2024 ที่มันเป็นช่วงเวลาอันแสนหนักหน่วง และมีโอกาสที่มันจะมี 'เรื่องแย่' เกิดขึ้นมาได้เสมอ

มีหลายเรื่องในหัวของผมมากที่อยากนำมาพูดคุยหรือบอกเล่าให้ฟัง ทว่าเพราะด้วยประเด็นที่มากเกินไป ประกอบกับที่ในยุคสมัยที่เรากำลังอยู่ในยุค Information Age หรือ 'ยุคข้อมูล' ที่มันมีการไหลผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว ชนิดที่ว่าแทบจะต้องปรับตัวกันไม่หวาดไม่ไหว ทำให้หลายครั้งเอง มันมักจะจบลงด้วยการที่ใครบางคนจำต้องถูก 'ทิ้งกลางทาง' เอาไว้อยู่เสมอ

เฉกเช่นเดียวกับที่ผมกลับกลอกหันไปมองโซเชียลมีเดียเป็นจำนวนหลายครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อาการของการที่โหยหาซึ่งการได้ 'เชื่อมต่อ' กับผู้คนเริ่มทำให้ผมนึกถึงการที่ตัวเองกลับไปยังที่แห่งนั้นอยู่เสมอ แม้อีกใจหนึ่ง ผมเองก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจดีว่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ๆ ก็ตามเอง ผลพวงสุดท้ายของการที่พาตัวเองไปยังโลกแห่งนั้น มักจบลงด้วยการที่ผมเลือกจะ Fade Out (หายตัว) ออกมาอย่างเงียบ ๆ เสมอ

ผมตระหนักรู้ ผมเข้าใจ ผมพยายามเพื่อที่จะเท่าทันกับห้วงอารมณ์ใด ๆ ก็ตามที่มันไหลเวียนผ่านเข้ามา นับไปตั้งแต่ ความโกรธแค้นจากการที่ไม่ได้ในสิ่งที่หวังไว้ ความผิดหวังเมื่อทุกสิ่งมันเปลี่ยนไป การเพิ่มจำนวนของคอนเทนต์จำนวนมากมายมหาศาล ที่ส่วนใหญ่ระดับของสิ่งที่เรียกว่า 'คุณภาพเนื้อหา' มันตกต่ำลงจนอยู่ในจุดที่ผมไม่สามารถกลับไปชื่นชมมันเหมือนเดิมได้อีก

นี่ผมอายุเยอะมากขึ้น หรือเป็นเพราะโลกมันผันเปลี่ยนไป 'เร็วเกินไป' จนผมกลายเป็นคนตกยุคเหมือนพวก Boomer ไปแล้ว?

จำนวนของการจบการศึกษาของเหล่าผู้ให้ความบันเทิงที่เรียกว่า 'วีทูปเบอร์' ที่ในสายตาคนนอกอาจไม่เข้าใจถึงเรื่อง ๆ นี้ หากแต่สำหรับเหล่าแฟนคลับผู้ติดตามมาอย่างช้านาน ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นใคร พวกเขาย่อมรู้ว่าคำประโยคนี้คือสิ่งที่ 'แย่ที่สุด' เท่าที่พวกเขาได้ยินมา

ต้องขออภัยอยู่เพียงเล็กน้อย เนื่องจากว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาผมค่อนข้างจะติดพันกับ 'วิดีโอเกม' มาในจำนวนที่มันค่อนข้างเยอะพอสมควร และแน่นอนว่าด้วยความที่ไม่เคยได้ออกมาพูดหรือเล่าถึงอะไรมากสักเท่าไหร่ นั่นเป็นเพราะมันคือช่วงของการที่ผมมีความจำเป็นต้อง 'เคี่ยวเข็ญ' ตัวเองเพื่อจะทำงานชิ้น ๆ หนึ่งให้เสร็จไปเสียมากกว่าจะมานั่งสนใจถึงความเปลี่ยนแปลงของสังคมและสภาพแวดล้อมที่ทำผมอยากจะฆ่าตัวตายไปทุกครั้ง

(ใช่ และผมไม่กลัวที่จะพูดเรื่องนี้)

ณ ช่วงก่อนที่ผมจะเข้ามาตัดสินใจในการเขียนบล็อกหรือสร้างบล็อกนี้ขึ้น แน่นอนว่าแนวทางแรกเริ่มมันดำเนินด้วยการที่มันเสมือนเป็นเพียง 'การจดบันทึก (Journey)' ทั่วไป ผ่านมุมมองของบุคคลผู้ประสบกับเหตุการณ์ความเจ็บปวดจากทั้งในช่วงชีวิตวัยเยาว์ ไล่ขึ้นมาจนถึงช่วงที่อาการทางจิตเวชของเขานั้นกำเริบขึ้นอย่างรุนแรง จนไม่สามารถแม้แต่ที่จะเปิดเผยเรื่องราวเหล่านี้ให้ใครได้ฟัง

ความเจ็บป่วยอย่างรุนแรงทางด้านจิตใจ ยิ่งทวีคูณความหนักหน่วงเข้าไปอีก เมื่อต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกบีบบังคับกลาย ๆ ในสภาพคล่องทางการเงินที่มีจำกัด ปัญหาของเรื่องราวในครอบครัวที่แม้จะปราศจากซึ่งความรุนแรงไปก็จริง หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือการพยายามต้องรับมือกับ 'ปัญหาที่ไม่อาจแก้ไขได้' นั่นไปอีก

อาจเรียกได้เลยว่าปี 2024 คือปีที่ผมเผชิญกับอาการซึมเศร้าหนักที่สุด แย่ที่สุด และในทางกลับกันก็เต็มไปด้วยความเปล่าเปลี่ยวที่ไม่อาจสาธยายออกมาได้

Let me stay here for a while.

Let's take a moment of silence and embrace your loneliness

We are, and never be A L O N E

อย่างไรก็ตามในเรื่องแย่ก็พอมีส่วนดีอยู่เยอะพอสมควร

ทว่าผมอาจจะขอข้ามถึงรายละเอียดในส่วนของเรื่องราวดี ๆ ที่ผมได้เจอไป ไม่ใช่เพราะว่ามันเป็นเรื่องแย่ หากแต่เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงถึงสิ่งต่าง ๆ มากมายที่มันเคยเกิดขึ้น ด้วยเหตุผลของเรื่องราวทั้งหมดและสิ่งใด ๆ ก็ตามที่ผมเคยเจอ จึงขอตัดสินใจเก็บมันเอาไว้เพื่อสลักมันไว้ใน 'ลิ้นชักแห่งความทรงจำ' เพื่อที่ผมจะได้หยิบมันมาเล่าถึงในสักวัน

หรืออย่างน้อย ๆ เสีย ก็คงเป็นช่วงเวลา ณ เมื่อเราได้มาพบพานกันที่ปลายสะพานอีกครั้ง :)

(credit: https://www.pixiv.net/en/artworks/124821398)

Sapling 4 Ever

Council 4 Ever