ความรู้สึกผิดที่ลบล้างมันไม่ออก และความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าของข้าพเจ้า

 

นับวัน 'ความเกลียดในใจ' ของผมมันยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม หรืออาจเป็นผลจากการที่ผม 'ติดเกม' มากจนเกินไปก็ดี ผมยังคงไม่หยุดที่จะโทษความผิดของตัวเองไปซ้ำ ๆ แม้ว่าต่อให้เหตุการณ์รอบตัวที่เกิดขึ้นจะไม่ได้มาจากตัวผมไปเองก็ตาม

การกลับมาสู่ 'บล็อกเกอร์' ณ เวลาตอนนี้ ถือเป็นช่วงที่อาจไม่ค่อยดีนัก ส่วนหนึ่งผมยอมรับว่า 'นิสัยเสีย' ของตัวผมเองมันรบกวนในการใช้ชีวิตของผมมากพอสมควร (แต่อย่างน้อยก็เป็นรองจากการที่ต้องเผชิญกับเรื่องราวชวน 'หัวปั่น' จากบรรดาคนในครอบครัวที่เขาไม่ได้เห็นคุณค่าอะไรนอกจาก 'ตัวพวกเขาเอง')

ผมคงไม่อภัยต่อสิ่งที่พวกเขากระทำ และคงเป็น 'เรื่องยาก' หากว่าผมเลือกที่จะเมินเฉยต่อการกระทำของพวกเขา

สิ่งเหล่านั้นไม่ได้ส่งผลต่อการใช้ชีวิตในช่วง ณ ปัจจุบัน ทว่ามันส่งผลต่อเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในช่วงอนาคตถัดไป และผมคิดว่าตัวผมเองควรจะทำอะไรได้มากกว่านั้น

ผม 'ควร' ต้องทำอะไรมากมายไปมากกว่านี้

การตื่นมาในช่วงเช้าด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ปราศจากและไร้ซึ่ง 'ความสดชื่น' ในวันที่แสงตะวันสาดทอลงมาจากนอกหน้าต่าง

'การพักผ่อน' กลายเหมือนเป็นการ 'เผาผลาญ' เวลาไปอย่างเสียเปล่า เช่นเดียวกับการพยายามที่จะโต้เถียงกับคนที่ไม่ว่าจะเตือนเขาเป็นร้อยหรือพันครั้ง ก็ไม่อาจทำความเข้าใจหรือคิดได้ถึง 'ความเลวร้ายในอนาคต' ที่มันจะส่งผลกระทบต่อกันเป็นทอด ๆ โดยเฉพาะถ้านั่นเกี่ยวข้องกับ 'ครอบครัว' ในสถานการณ์ของสิ่งที่ผมเจอ

ผมไม่ควรจะพูดเรื่องนี้ แต่ยังไงเสียมันควรจำเป็นต้องพูด แม้ต่อให้เรื่องราวนี้จะไม่ได้เป็นสิ่งที่ 'สำคัญ' ไปก็ตาม

ผมกำลัง 'มืดแปดด้าน' กับเรื่องนี้หรือเปล่า?

ผม 'คิดมาก' เกินไปใช่หรือไม่? ในเรื่องนี้

ทำไมความคาดหวังในการอยากจะพักผ่อนมันถึงได้ 'ยากเย็นแสนเข็ญ' นัก

ผมไม่รู้ว่าผมจะอดทนกับเรื่องนี้ได้นานถึงขั้นไหน แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ดี...

"ชีวิต" ผมจะจบลง ก็ต่อเมื่อ 'งานชิ้นสุดท้าย' มันได้ลุล่วงผลสำเร็จตามที่หวังไว้แล้ว