พบพานอีกครั้ง ณ ปลายสะพาน

 เนิ่นนานมาแล้ว ตัวตนของผมยังคงเป็นเพียง 'เด็กหนุ่ม' คนหนึ่งผู้เปี่ยมด้วยความฝันและความหวังมากมาย

หากเสียแต่สำหรับตอนนี้ ทั้งสองสิ่งนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่เรียกว่า 'ความผิดหวัง' และ 'ความคาดหวัง' แทน

คงเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ ถ้าหากผมบอกกับพวกคุณว่าจุดเริ่มต้นแรก ๆ ของการที่ผมพาตัวเองเข้าสู่การเป็น 'นักเขียน' มันเริ่มต้นจากความขมขื่นของการที่ตัวเองไม่อาจประสบความสำเร็จในด้านการทำอนิเมชั่นและการวาดภาพได้ดังที่คนในสังคมต้องการให้เป็น ขอโทษด้วยที่ผมไม่อาจสามารถ 'ตามกระแส' ได้ทันท่วงทีเฉกเช่นคนอื่น ๆ แถมยังหัวดื้อเกินกว่าจะยอมรับการเปลี่ยนแปลง (ทั้งที่ความเป็นจริงมันไม่ได้ 'แย่' ไปเสียทั้งหมด)

หากแต่อาจเพราะความหัวดื้อตรงนี้เองที่มันทำให้ผมเรียนรู้เกี่ยวกับ 'ตัวเอง'

มันทำให้ผมเริ่มได้เข้าใจถึง 'ความต้องการเบื้องลึก'

หมายรวมไปถึงการสำรวจไปยังก้นบึ้งของจิตใจที่อาจเป็นได้ทั้ง 'ความกังวล' 'ความน่ากลัว' และ 'ความน่าสะอิดสะเอียน'

ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงเวลา ณ ตอนที่ตัวเองยังมองโลกในแง่ร้ายอยู่..

"ความสันโดษ คือสิ่งที่ผมต้องการ"

เรียกว่ามันควรเป็นเรื่องน่ายินดีหรือเปล่าที่เรากลับมาพบกัน ณ ที่แห่งนี้อีกครั้ง

การเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ช่วยปรับเปลี่ยนมุมมองได้หลากหลายมากกว่าความเป็นเด็ก

โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่เติบโตมาด้วยอดีตอันน่าขมขื่นและเต็มไปด้วย 'ความเจ็บปวด' มากมายและที่สำคัญมันได้ช่วยให้ผมได้ตกผลึกความคิดของตัวเองว่าต้องการอะไรมากที่สุด

ด้วยบันทึกนี้ ก่อนที่จะเข้าใกล้สู่เลขหลัก 3

ผมมีความประสงค์อยากเขียนบล็อกขึ้นมาเพื่อเอาไว้เผื่อตัวเองในอนาคตที่อาจหลงลืมมันไป

ผมหวังว่าคุณจะสนุกหรือได้อะไรกลับไปจากที่แห่งนี้ อย่างน้อยเสียก็ตอนที่ผมยังคงกลับมาที่นี่เป็นครั้งคราว